با اعتراض می‌پرسد: «آدم در بهشت حوصله‌اش سر می‌رود! مگر چقدر می‌توانیم بخوریم و بخوابیم در بهشت؟» باورش نمی‌شود که بعضی لذت‌ها نه تنها تمام نمی‌شود، بلکه هر لحظه شیرینی‌اش بیش‌تر می‌شود. کافی‌ست در همین دنیا لذت‌های معنوی را بچشد تا خوب بفهمد شیرین‌تر شدن لذت را.
مثلا همین‌ها را که کربلا رفته‌اند، نگاه کنید. به یک‌بار و دوبار قانع نمی‌شوند. نمونه‌اش پیاده‌روی اربعین است که هر سال پررونق‌تر از قبل است.
حالا می‌فهمیم که چرا خدا به عنوان یک نعمتِ شیرین برای مومنان، می‌فرماید:
وَ الَّذینَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدى
آنان را که هدایت یافتند، (خدا) بر هدایت‌شان افزود. (سوره محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله، آیه 17)
انگار شیرینی هدایت از همه شیرینی‌ها بیش‌تر و تمام‌نشدنی‌تر است!
نظرات (۰)