روزه که می‌گیرد به‌جای این‌که اخلاقش بهتر شود، بدتر می‌شود. چون گرسنه است، زود عصبانی می‌شود. قبلاً در کارهای خانه کمک پدر و مادر بود ولی الآن که روزه است، دیگر هیچ‌کس حق ندارد از او کاری برای انجام دادن بخواهد. موقع افطار هم چنان به شکمش می‌رسد که تلافی آن ساعت‌هایی را که غذا نخورده، درآورد!
قرار بود روزه بگیریم که فاصله‌مان از دنیادوستی بیش‌تر شود و در عوض فاصله‌مان از پروردگارمان کمتر. حالا با این اوضاع، نکند سهم‌مان از ماه رمضان فقط گرسنگی باشد؟
یادمان نرود این ماه، یک فرصت استثنائیست. باید تمرین سختی دادن به خود را خوب انجام دهیم تا در بقیه سال هم بتوانیم با دوری از دنیا به خدا نزدیک‌تر شویم.
نظرات (۰)