آتش بزرگ

کارهای چپکی کم نمی‌کنیم! مثلاً وقت نماز حواسمان به همه‌چیز هست جز خود نماز.

***

امام برخاستند، وضویی ساختند و کناری از خانه گرم عبادت شدند. لحظه‌ای که وضو می‌گرفتند و به نماز می‌ایستادند تمام بدن‌شان می‌لرزید. تا به سجده رفتند، ناگهان قسمتی از خانه آتش گرفت. جز ما چند نفر کسی در خانه نبود. دویدیم که آتش را خاموش کنیم. ولی امام سجاد (سلام‌الله‌علیه) همچنان در سجده بودند. نگران‌شان بودیم. هر چه هم صدای‌شان می‌کردیم سر از سجده برنمی‌داشتند. حریق که آرام گرفت، نماز امام نیز تمام شد. بیشتر از این‌که متعجب شوم، به این حال حضرت غبطه می‌خوردم. پیش رفتم و به ایشان گفتم: «چه چیزی شما را از آتش غافل کرد؟» فرمودند:

ألهَتَنی عَنها النّارُ الکُبری[1]