فقط خدا

بقیه اگر عرضه داشتند گلیم خودشان را از آب بیرون می‌کشیدند.

***

حضرت موسی (علیه‌السلام) هم‌سخن خدا بود. در مناجات‌گاه خود، کوه طور، خدا را این‌گونه خواند: «یا اله‌العالَمین». ندای لبیک آمد. بار دیگر گفت: «یا اله‌المُطیعین». باز طنین لبیک و اجابت خداوندی برخاست. موسای کلیم نوبتی دیگر خدا را چنین خطاب کرد: «یا اله‌العاصین». این بار، سه مرتبه کوه طور و جان پیامبر خدا غرق لبیک شد. حضرت از این واکنش متفاوت خداوند متعجب شد: «خدایا! حکمت اینکه سه بار اجابتم کردی چیست؟» خداوند فرمود: «عارفان به معرفت خود، نیکوکاران به کار نیک خود و مطیعان به اطاعت خود اعتماد دارند، ولی گنهکاران جز فضل من پناهی ندارند. اگر من هم آن‌ها را از درگاه خود ناامید کنم به درگاه چه کسی پناهنده شوند؟»[1]

إجعَلوا کُلّ رَجائِکُم لِلّه سُبحانَه ولا تَرجوا أحَداً سِواه، فإنَّهُ ما رَجی أحَدٌ غیر الله تعالی إلّا خاب[2]