دورهمی‌های دور از هم

آدمیزاد چه کارها که نمی­کند. پدربزرگ خدابیامرز ما تعریف می­کرد شب­های زمستان، آسمان هم به زمین م ی­آمد، باید شب‌نشینی انجام می­شد. گاهی تا بالای زانو برف بود و باز بی­خیال رفت و آمد نمی­شدند. یک استکان چای و کمی به قول خودشان شب‌چره یا همان خوراکی­های مختصر شبانه. بعدش حرف از گاو مش‌حسن و قنات ده بالا و گاهی سیاست و گاهی مشکل فلان همسایه و خبر و بگو و بخند. گاهی هم یک باسواد پیدا می­شد و کتابی بلندبلند می­خواند و دیگران گوش می‌دادند و اظهار نظر می‌کردند. مثلاً باباجون کشته‌مردۀ نسیم شمال بود و با وجود بی‌سوادی همه‌اش را حفظ بود! دیگر این آخری‌ها رادیو هم یک گوشه برای خودش وزوز می‌کرد. وزوز ادامه داشت تا بچۀ نِق‌نِقویش، تلویزیون، کل جمع را دست بگیرد و کم‌کم بساط مهمانی و شب‌نشینی و امثالش را برچیند. با دست خودمان از همدیگر دور شدیم. آدمیزاد چه کارها که نمی‌کند