هرچه از فضائل امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) بگویی، تمامی ندارد.
***
«افلح» از محبان امیرمؤمنان (سلام‌الله‌علیه) بود. دستش لرزید و سرقتی کرد. عذاب وجدان رهایش نکرد. توبه کرد. با سه بار اعتراف نزد حضرت، بنا به وظیفۀ شرعی حد بر او جاری شد. «ابن‌کوّا» فرصت‌طلبی کرد و انگشتان بریدۀ افلح را بهانۀ بدگویی از امام کرد. افلح با بیانی آتشین زبان به مدح حضرت گشود و تمام مردم را میخ‌کوب خود کرد. خبر به امیرمؤمنان رسید. افلح به ایشان گفت که محبت شما با گوشت و استخوانم آمیخته شده و اگر قطعه‌قطعه‌ام کنید، محبت‌تان از قلبم بیرون نمی‌رود. امام به ابن‌کوّا پیغام فرستادند: «ای ابن‌کوّا! ما دوستانی داریم که اگر قطعه‌قطعه‌شان کنیم، جز بر محبت آنان نمی‌افزاید. و دشمنانی داریم که اگر شهد عسل در گلویشان بریزیم، جز بر دشمنی‌شان نمی‌افزاید.»
سرانجام در جنگ نهروان، افلح در رکاب حضرت شهید و ابن‌کوّا در لشکر دشمن کشته شد.[1]
یا علی! لا یُحِبُّکَ إلّا مُؤمِنٌ ولا یُبغِضُکَ إلّا کافِرٌ إو مُنافِقٌ[2]
رسول‌الله (صل‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: ای علی! تنها شخص مؤمن تو را دوست دارد و فقط کافر یا منافق است که با تو دشمنی می‌کند.
نظرات (۰)