هر مسلمانی دوست دارد امامش را یاری کند. اما چگونه؟
***
ای پسر حُنَیف! به من خبر رسیده که مردی از جوانان اهل بصره تو را به مهمانی دعوت کرده و تو هم به آنجا شتافته‌ای! با غذاهای رنگارنگ و ظرف‌هایی پر از طعام که به سویت آورده می‌شده پذیرایی‌ات کرده‌اند. خیال نمی‌کردم مهمان شدن به سفره قومی را قبول کنی که نیازمندشان را به‌جفا می‌رانند، و توانگرشان را به مهمانی می‌خوانند...
بدان که هر مأمومی را امامی است که به او اقتدا می‌کند و از نور علمش بهره می‌گیرد. آگاه باش امام شما از تمام دنیایش به دو جامه کهنه، و از خوراکش به دو قرص نان قناعت نموده. بدانید که شما قدرت تن دادن به چنین روشی ندارید، ولی
أَعِینُونِی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَدَادٍ
مرا با ورع و کوشش در عبادت، و پاکدامنی و درستی یاری کنید.
(نامه امیرالمؤمنین سلام‌الله‌علیه به والی‌شان در بصره، عثمان‌بن حنیف، نامه 45 نهج‌البلاغه)
نظرات (۰)