روزى همراه عده‌اى در محضر حضرت صادق علیه‌السلام بودیم. یکى از شعرا به نام جعفربن عفان وارد شد. حضرت او را کنار خود نشانید: «اى جعفر! شنیده‌ام درباره جدّم، حسین علیه‌السلام، شعر گفته‌اى؟» جعفر گفت: «بله، فدایت گردم.» حضرت فرمودند: «چند بیتى از آن اشعار را برایم بخوان.»
تا جعفر مشغول خواندن شد، امام به‌قدرى گریست که تمام محاسنش خیس شد. تمام اهل منزل هم بسیار گریه کردند. سپس حضرت فرمود: «به خدا قسم، ملائکه مقرب الهى در این مجلس حضور دارند و همانند ما مرثیه جدم حسین علیه‌السلام را مى‌شنوند و بر مصیبت آن بزگوار مى‌گریند. خداوند تو را به جهت آنکه بر مصائب حسین سلام‌اللّه‌علیه، مرثیه‌سرایى مى‌کنى اهل بهشت قرار داد و گناهان تو را نیز مورد مغفرت و آمرزش خود قرار داد. آیا مایلى بیش از این درباره فضیلت مرثیه‌خوانى و گریه براى جدم، حسین علیه‌السلام، برایت بگویم؟»
- بله، اى سرورم.
- هرکس درباره حسین علیه‌السلام شعرى بگوید و بگرید و دیگران را نیز بگریاند، خداوند او را مى‌آمرزد و اهل بهشت قرارش مى‌دهد.[1]
نظرات (۰)