انسان طغیان می‌کند

اهل صُفّه مسلمانانی بودند که از مکه همراه رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله به مدینه هجرت کرده بودند. آنجا سرپناهی نداشتند و سکوی مسجد خانه‌شان بود. پیامبر هر روز دو نوبت به آن‌ها سرمی‌زدند. دلداری‌شان می‌دادند. آن دویست نفر با کفش و لباس‌های پینه‌بسته منتظر حضرت می‌ماندند. پیامبر روزانه قدری خرما میان‌شان بخش می‌کردند. گلایه می‌کردند: «این خرما معده ما را می‌سوزاند.» نبی اکرم می‌فرمودند: «اگر می‌توانستم، مقدار بیشتری به شما می‌رساندم. عده‌ای از شما پس از من، صبح و شام غذای سیر خواهند خورد؛ روزی دو پیراهن خواهند پوشید؛ خانه‌هایی همانند کعبه آراسته و برافراشته خواهند ساخت.» یکی گفت: «مشتاق آن روزم.» حضرت پاسخ دادند: «حال امروزتان بهتر است. اگر شکم‌تان را از حلال پر کنید، هیچ بعید نیست از حرام نیز پر کنید.»[1]

کَلَّا إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغى‌ أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‌[2]
این‌چنین نیست [که انسان سپاسگزار باشد]، انسان قطعاً طغیان می‌کند؛ برای اینکه خود را بی‌نیاز می‌پندارد.

پرسش: