«همین‌جوری»، «نمی‌دانم»، «چه فرقی می‌کند؟» و... این‌ها جواب‌هایی است که این‌روزها زیاد می‌شنویم. از آنان‌که برگه‌های انتخاب رشته کنکور را پر می‌کنند تا حتماً قبول شوند. درحالی‌که شهر و رشته و آینده و حتی هدف‌شان هم از ادامه تحصیل نامعلوم است. نه می‌دانند و نه‌حتی لازم می‌دانند برای روزهایی که می‌گذرانند، هدفی ترسیم کنند و همین‌جور هردمبیل به زیست‌شان ادامه می‌دهند.
«مدرسه»، «دانشگاه»، «باشگاه»، «اینترنت» و... همه‌و‌همه وسیله‌اند؛ وسیله‌هایی که اگر راننده آن‌ها نداند به کدام سمت می‌راند، او را از هدف دور و دورتر می‌کنند.
روزهای‌مان پر شده از کارها و دغدغه‌هایی که بی‌هدف‌اند و برای‌شان برنامه‌ای نداریم و بی‌سرانجام هم رهای‌شان می‌کنیم. و هیچ جایی نمی‌گذاریم برای شناخت خودمان، هدف‌مان، آفرینش‌مان و زمان اندک‌مان برای آدم بودن.
نظرات (۱)