به کسی تکیه کن که جز او تکیه‌گاهی نیست.
***
بیماری رنگ از رخسار فرزند امام حسین (سلام‌الله‌علیه) برده بود: «چه چیزی میل داری تا آن را برایت فراهم کنم؟ خواسته و آرزویت چیست؟» حضرت سجاد (سلام‌الله‌علیه) به آرامی لب گشودند: «می‌خواهم تکیه‌گاهم پروردگارم باشد، چون او شاهد احوال من است؛ و اگر مصلحتم باشد، خوبم می‌کند. در هر حال راضى به رضایت و مقدّرات او هستم.»
امام از این سخن خشنود شدند: «احسنت! روش تو مانند ابراهیم خلیل است. هنگامی که می‌خواستند او را در آتش بیندازند، جبرئیل به او گفت چه کمکی نیاز داری؟ حضرت ابراهیم پاسخ داد: در هر حال راضى به رضاى خدایم؛ او پناهگاه و تکیه‌گاه من است؛ هرچه مصلحت بداند، در اختیار و تحت فرمان او هستم.»[1]
مَنْ تَوکَّلَ عَلَى اللّه ذَلَّتْ لَهُ الصِّعابُ وَ تَسَهَّلَتْ عَلَیْهِ الأَسْبابِ[2]
هرکس به خدا توکل کند، دشوارى‌ها برایش آسان و اسباب برایش فراهم مى‌شود.
[1] اعیان الشّیعة : ج 1، ص 635، مستدرک الوسائل : ج 2، ص 148، ح 16
[2] امیرالمؤمنین، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 197
نظرات (۰)