محرم منتظر نمی‌ماند که ما برسیم. رسیدی، رسیدی. نرسیدی، قافله می‌رود و تو جا می‌مانی.
آن‌هایی که آمدند و با بدن قطعه‌قطعۀ سیدالشهدا(علیه‌السلام) یا با کاروان اسرا در شام و کوفه مواجه شدند، دلشان می‌خواست با امام حسین(علیه‌السلام) همراهی کنند، خودشان را آماده کرده بودند و کوله‌بارشان را بسته بودند؛ عده‌ای هم ماندند و برای امام حسین(علیه‌السلام) نامه نوشتند. ابن‌زیاد که آمد، سست شدند و حضرت به شهادت رسید. وقتی سر مطهر سیدالشهدا(علیه‌السلام) را بالای نیزه دیدند، فهمیدند عجب اشتباهی کردند. توبه کردند، خروج کردند، جنگیدند و کشته شدند و اسمشان شد توابین.
آمدند ولی دیر آمدند. شاید اگر کمی زودتر می‌جنبیدند، امام زنده می‌ماند.
پس تا از قافله جا نمانده‌ای، زودتر حرکت کن.
نظرات (۰)