گدای خوشبخت

آدم گدایی هم می‌کند درخواست‌های قلمبه بکند! آن هم از کسی که توانایی‌اش را دارد.

***

مرد در حال مناجات بود. اشک می‌ریخت و می‌گفت: «خدایا! به من ده‌هزار درهم روزی بده!» تا امام مجتبی سلام‌الله‌علیه سخن او را شنیدند، به خانه رفتند و ده‌هزار درهم برایش فرستادند. مرد بسیار خوشحال شد. آن‌قدر سکه‌ها فراوان بود که نتوانست بلندشان کند. از امام خواست کمکی برایش بفرستد. حضرت عبایشان را درآوردند و سکه‌ها را در آن نهادند و دو نفر را مأمور حمل آن‌ها کردند. غلامان رو به ایشان کردند: «دیگر حتی یک درهم هم نداریم.» امام با خوشحالی از این بخشش بزرگوارانه فرمودند:

لَکِنِّی أَرجُو أَن یَکُونَ لِی عِندَ اللَّهِ أَجرٌ عَظِیمٌ[1]
اما من امید پاداشی بزرگ از نزد پروردگار خویش دارم.

اگر نمی‌توانیم مثل ایشان بخشنده باشیم، لااقل گدای خوبی باشیم و تنها از خدا بخواهیم.