پیریِ پدر و مادر

آدم‌ها هر چه مسن‌تر شوند، عزیزترند؛ چه برسد به پدر و مادر.

***

زکریای اعور نقل می‌کند دیدم امام کاظم (سلام‌الله‌علیه) در حال نماز هستند. در کنار ایشان پیرمردی سالخورده نشسته بود. خواست که برخیزد. از عصایش دور شده بود و برای رسیدن به آن تلاش می‌کرد. حضرت با اینکه به نماز ایستاده بودند، خم شدند، عصای پیرمرد را به او دادند و باز به همان جایگاه نماز خود بازگشتند.[1] احترام و کرامت آن سالمند غریبه به‌قدری بود که امام در نماز خود، برای کمک به او خم شدند. خودمان حساب کنیم پدر و مادری که به پیری می‌رسند، چقدر محترم و عزیز می‌شوند.

إمّا یَبلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَو کِلاهُما فَلا تَقُل لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنهَرهُما وَ قُل لَهُما قَولاً کَریماً[2]
اگر یکی از آنان یا هردویشان در کنارت به پیری برسند، به آنان اٌف نگو و بر آنان پرخاش مکن و به آنان سخنی نرم بگو