در محضر قرآن ۱۱۰ | پیریِ پدر و مادر

پیریِ پدر و مادر

آدم‌ها هر چه مسن‌تر شوند، عزیزترند؛ چه برسد به پدر و مادر.

***

زکریای اعور نقل می‌کند دیدم امام کاظم (سلام‌الله‌علیه) در حال نماز هستند. در کنار ایشان پیرمردی سالخورده نشسته بود. خواست که برخیزد. از عصایش دور شده بود و برای رسیدن به آن تلاش می‌کرد. حضرت با اینکه به نماز ایستاده بودند، خم شدند، عصای پیرمرد را به او دادند و باز به همان جایگاه نماز خود بازگشتند.[1] احترام و کرامت آن سالمند غریبه به‌قدری بود که امام در نماز خود، برای کمک به او خم شدند. خودمان حساب کنیم پدر و مادری که به پیری می‌رسند، چقدر محترم و عزیز می‌شوند.

إمّا یَبلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَو کِلاهُما فَلا تَقُل لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنهَرهُما وَ قُل لَهُما قَولاً کَریماً[2]
اگر یکی از آنان یا هردویشان در کنارت به پیری برسند، به آنان اٌف نگو و بر آنان پرخاش مکن و به آنان سخنی نرم بگو



[1] منتهى‌الامال ، ج 2، ص 127

[2] اسراء 23

اشتراک گذاری در کلوب اشتراک گذاری در فیس بوک اشتراک گذاری در تویتر اشتراک گذاری در افسران اشتراک گذاری در پلاس

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی