مریض موسیقیایی!

به رویش نیاوردم، ولی راستش برایم عجیب بود. آدمی که تا چند وقت پیش آهنگ از گوشش خارج نمی‌شد، حالا دیگر تمایلی به شنیدن موسیقی ندارد! یک مدتی سر و کله‌اش پیدا نبود. رفته بود روستای‌شان انگار. مثل همیشه سازش را هم برده بود. ولی حالا نه خبری از سازش بود، نه گوشی و آهنگ و ملحقاتش. می‌گفت که میان طبیعت متوجه شده بهترین نواها همین نواهای طبیعی است. آن‌قدر در این شهر شلوغ، ونگ و وونگ‌های گوش‌خراش شنیده بوده، خیال می‌کرده چاره دیگری نیست. دیده بود بدون موسیقی نمی‌میرد! صدای خوبی هم داشت. یک دهن برایم خواند و با لبخند ازم دور شد. خدا هیچ‌کس را گرفتار نیافریده. ماییم که خودمان را گرفتار می‌کنیم.