راه صلح

عارفی می­گوید که روزی دزدان قافله ما را غارت کردند، پس نشستند و مشغول طعام خوردن شدند. یکی از آن­ها را دیدم که چیزی نمی­خورد. به او گفتم که چرا با آن­ها در غذا خوردن شریک نمی­شوی؟ گفت: «من امروز روزه­ام.» گفتم: «دزدی و روزه گرفتن عجب است.» گفت: «ای مرد! این راه، راه صلح است که با خدای خود واگذاشته­ام، شاید روزی سبب شود و با او آشنا شدم.»

آن عارف می­گوید سال دیگر او را در مسجدالحرام دیدم که طواف می­کند و آثار توبه از وی مشاهده کردم. رو به من کرد و گفت: «دیدی که آن روزه چگونه مرا با خدا آشنا کرد؟»

برگرفته از کشکول شیخ بهایی