شعبان ماه دلبری است. عاشق اگر عاقل باشد، می‌فهمد که اگر شبیه معشوقش بشود، کارش زودتر راه می‌افتد. اصلاً راز استغفار هم همین است. فاصله تا معشوق را ببینی و زار بزنی و بگویی: خدایا مرا از آنان قرار ده که چون او را صدا زنی، اجابت می‌کند و چون به او متوجه شوی، از تجلی جلالت مدهوش می‌شود. پس اگر خطاهایم مرا نزد تو خوار کرده به خاطر حسن اعتمادم بر تو، مرا ببخش![1].
شعبان ماه خاطرخواهی‌ست. باید خودت را برای خدا و پیغمبرش صلوات‌الله‌علیه عزیز کنی. گویی خدا در این ماه دل ندارد. برای همین، اعمال این ماه با دستگاه مختصات عاشقانه محاسبه می‌شود، مخصوصاً روزه و استغفار.
وقت خانه‌تکانی است؛ آن‌هم از نوع اساسی‌اش. فرصتی تا مهمانی خدا نمانده.
نظرات (۰)