شب‌ها زودتر از یک و دو نمی‌خوابیم. انگار کسی مجبورمان کرده مزخرف‌ترین برنامه‌های شبانگاهی تلویزیون را ببینیم یا خود را مشغول اینترنت‌چرانی کنیم! آن‌وقت صبح‌ها اگر با چوب بزنندمان، فوقش برای نماز بلند می‌شویم و هنوز سلام را نداده، سر بر بالین می‌گذاریم.
سحر حساب دیگری دارد. اصلاً برکتی که سحر دارد، در اوقات دیگر نیست. سحر یک وقت اختصاصی برای خلوت با خداست. بنشین و با خدای خودت درد دل کن. تو اگر با خدایت حرف نزنی و با او رفیق نشوی، آن وقت از سر اکراه او را می‌پرستی. لذت سحر را اگر ببری، دیگر ول‌کنش نمی‌شوی.
آه که خروس در سحر به ذکر قدوس سبوح در خروش است، کم از خروس مباش[1]! سحر بلندشو نمی‌میری!
نظرات (۰)