روز خسارت

بامزگی زیادش خوب نیست. ضررش را روزی می‌بینیم که پشیمانی سودی ندارد.

***

با انواع و اقسام دلقک‌بازی‌ها کاری می‌کرد که مردم بخندند. برایش هم فرقی نمی‌کرد چه کسی را به بازی بگیرد. مهم این بود که ملت غش‌غش به او بخندند. تنها کسی که به کارهای او نمی‌خندید، حضرت سجاد (سلام‌الله‌علیه) بود. هیچ‌جوره نتوانسته بود با لودگی‌هایش لبخندی به لبان ایشان بنشاند. همین هم برایش افت داشت. امام با دو تن از خدمتکارانش از کوچه‌ای می‌گذشتند که آن مردک بی‌مزه عبا را از دوش ایشان برداشت و فرار کرد، بلکه مزه‌ای ریخته باشد. حضرت ذره‌ای اعتنا نکردند. وقتی همراهان ایشان عبا را پس‌آوردند، امام پرسیدند او کیست؟ گفتند: «مردی هرزه‌گو است که مردم مدینه را می‌خنداند.» علی‌بن‌حسین (سلام‌الله‌علیهما) فرمودند:

قولوا له إنّ لِلّهِ یوماً یَخسر فیهِ المُبطِلون[1]