زیارت با ترس و ضرر

چشم و گوش‌مان با دنیا خو کرده، وگرنه جور دیگری زندگی می‌کردیم.

***

خاک کربلا خار در چشم ظالمان است. بعد از آشکار شدن جنایت وحشیانۀ بنی‌امیه، روز و شبی نبود که عده‌ای راهی کربلا نباشند. بنی‌امیه پاسگاه‌هایی در اطراف کربلا ساختند تا با شدت و خشونت همیشگی، مانع ورود زائران شوند. زوار مجبور می‌شدند که از روستاهای اطراف، پنهانی و شبانه راهی زیارت شوند. ولی اگر به دست پاسبان‌ها می‌افتادند، به‌سختی شکنجه می‌شدند. بنی‌عباس از این هم بدتر بود. مزار حضرت را تخریب کردند. ولی زیارت متوقف نشد. در زمان متوکل، شرط آزادی کسانی که راهی کربلا بودند، قطع دست شد. صف مشتاقان حسین (سلام‌الله‌علیه) طولانی‌تر شد! زنی که دست چپ را برای قطع شدن بیرون آورد، گفت: «دست راست را سال پیش دادم.»

فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُونَ[1]