آدمیزاد هر قدر آقاتر باشد، در سفر خودش را نشان می‌دهد.
***
در کاروان حج، مردی به همه خدمت می‌کرد. تر و فرز و چابک بود. سیمایی دوست‌داشتنی داشت، دست همه را می‌گرفت و در هر کاری پیش‌قدم بود. اهل کاروان از اینکه چنین همسفری یافته بودند، بسیار خوشحال بودند. در میان راه شخصی به کاروان برخورد، پرسید: «این مرد را می‌شناسید؟» گفتند: «نه. نمی‌شناسیمش، ولی خودخواسته به همه کمک می‌کند.» به محض اینکه آن شخص گفت «این غریبه، علی‌بن‌حسین (سلام‌الله‌علیهما) است»، کاروانیان آشفته به‌پاخاستند تا برای معذرت، دست و پای امام را ببوسند. وقتی مردم از ایشان بابت معرفی نکردن‌شان گله کردند، زین‌العابدین (سلام‌الله‌علیه) فرمودند: «مایلم همسفرانی انتخاب کنم که مرا نمی‌شناسند تا به سعادت خدمت رفقا نائل شوم.» آقایی خود را این‌گونه نشان بدهیم.
سَیّدُ القَومِ خادِمُهُم فی السَّفَر[1]
آقا و سَرور قوم کسی است که در سفر خدمت‌گذار ایشان باشد
نظرات (۰)