حال جهان و جهانیان خوش نمی‌شود، مگر در یک حال.
***
زید‌بن‌وهب، امام مجتبی (سلام‌الله‌علیه) را پس از صلح‌شان، در اوج غربت دیدار کردند. دل‌نگران پرسید: «آیا در چنین موقعیتی، شیعیان خود را همچون گوسفندان بی‌چوپان رها می‌کنید؟» حضرت که یاری برایشان نمانده بود، فرمودند: «چیزهایی می‌دانم که شما نمی‌دانید. روزی پدرم مرا شادمان دید و گفت: «فرزندم، زمانی می‌رسد که پدرت را کشته ببینی و همگان از تو روی برگردانند؛ بنى‌امیه حکومت را در دست بگیرند و بیت‌المال را از مستحقان قطع و بین دوستان خود تقسیم کنند.»
امام از آینده‌ای گفتند که در آن حق پایمال شود و باطل رایج. اما روزگار چنین نمی‌ماند. مردی از اهل‌بیت ظاهر می‌شود که عدل را گسترش می‌دهد و خداوند برکات آسمانی را در زمان او بر مؤمنان نازل می‌کند.
طُوبی لِمَن اَدْرَکَ أَیَّامَهُ وَ سَمِعَ کَلامَهُ[1]
خوشا به حال کسی که زمانه‌اش را دریابد و سخنش را بشنود
نظرات (۰)