مقام محمود

شب، خانه‌ای است که تنها دوستان خدا در آن زنده‌اند.

***

آب وضو و مسواک خود را آماده کرد و همان اول شب به خواب رفت. ساعتی از شب گذشته است. دیگران در بسترهای گرم و نرم خود از پهلویی به پهلوی دیگر می‌گردند. با اشتیاق برخاست. مسواک کرد و وضو ساخت. نگاهش را به آسمان دوخت:

إِنَّ فی‏ خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ لَآیاتٍ لِأُولِی الْأَلْبابِ[1]

ذرات زمین و آسمان با او سخن می‌گفتند. در دلش اندوه بود که این مردم چگونه از چنین نعمتی غافل‌اند و آسوده خفته و گویی مرده‌اند. شب همان زمانی است که او به معراج رفت و با حقیقت هستی ملاقات کرد. رسول‌الله (صل‌الله‌علیه‌وآله) همه‌شب با محبوبش در خلوت گرم نماز و مناجات بود.

وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَکَ عَسی‏ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً[2]