وقتی یک ستاره به نقطه‌ای مشخص از چرخه حیات خود می‌رسد، انفجاری به‌شدت پرانرژی در ابعادی غیر قابل تصور در آن روی می‌دهد که این انفجار با واژه ابرنواختر (Supernova) توصیف می‌شود. ابرنواختر غالباً باعث ایجاد درخششی کوتاه‌مدت می‌شود که می‌تواند کهکشانی با میلیاردها ستاره را روشن کند و انرژی حاصل از آن برای نابودی هر چیزی در فاصله حدود ١٠٠ سال نوری از مرکز انفجار کافی است. به طور کلی، وقتی حجم مشخصی از گاز در محلی انباشته می‌شود، جرم این محل به مقدار لازم برای ایجاد نیروی گرانش و جاذبه افزایش پیدا می‌کند که این گرانش در مرکز ابر کروی در حال رشد حاصل از تجمع گاز، بیشترین حد خود را دارد و فشار زیادی ایجاد می‌کند.
نظرات (۰)