هر که هستی، باز آ

خوش به حال توبه‌کننده‌ها! خوب رفیقی دارند...

***

«ای کسی که چهل سال است معصیت خدا را می‌کنی! از میان ما برخیز و بیرون برو، که خداوند به خاطر بدی تو باران رحمتش را از ما قطع کرده.» ندای بلند حضرت موسی علیه‌السلام در میان هفتاد هزار نفری که برای نماز باران آمده بودند پیچید. شخص گناهکار وقتی دید کسی بیرون نرفت، متوجه شد منظور خدا و پیامبرش تنها اوست. در دل گفت: «اگر برخیزم و بروم که مردم مرا می‌بینند و رسوا می‌شوم. اگر هم نروم که خدا باران نمی‌دهد.» توبه‌ای حقیقی کرد. بلافاصله ابرها آمدند و باران آغاز شد. پیامبر به خدا گفت: «کسی بیرون نرفت! چگونه باران آمد؟» خدا فرمود: «به خاطر توبه همان یک نفر باران را فرستادیم.»[1] کسی که توبه کند، خدا را این‌گونه می‌بیند:

وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّی رَحِیمٌ وَدُودٌ[2]
و آمرزش بخواهید از پروردگارتان، سپس توبه کنید به (درگاه) او؛ به‌درستی که پروردگارم مهربان و دوستدار (بندگان) است.