همسایه مهربان

ما معمولاً خودمان را می‌بینیم، فقط! برای همین هم دلمان برای بقیه نمی‌سوزد و برای رفع مشکلشان هیچ کار- حتی دعا- هم نمی‌کنیم. اما روش اهل‌بیت فرق دارد:

***

شب جمعه بود. نیمه‌شب بلند شد و دید که مادر در محراب عبادت نماز می‌خواند. تا نزدیک صبح یا در رکوع بود یا در سجود و برای همه دعا می‌کرد. هر چه صبر کرد تا ببیند برای خودش چه می‌خواهد، هیچ ندید. بالاخره عرض کرد: «مادر جان، چرا همان‌طور که برای دیگران دعا می‌کنید، برای خودمان نمی‌خواهید؟» حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) با مهربانی به امام مجتبی (علیه‌السلام) فرمود: پسر نازنینم،

الْجَارَ ثُمَّ الدَّارَ[1]

اول همسایه، بعد اهل خانه!

چقدر مهربان و همسایه دوست بودند! اما چرا همسایه‌ها قدر ندانستند؟ ای‌کاش لااقل این ایام بیماری و شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) حق همسایگی را به جا می‌آوردند...