خوش­تیپ برای خدا

حدود سال 1354بود که مشغول تمرین بودیم که ابراهیم وارد سالن شد و یکی از دوستان هم بعد از او وارد سالن شد و بی­مقدمه گفت: «داداش ابراهیم، تیپ و هیکلت خیلی جالب شده. وقتی داشتی توی راه می­آمدی دو تا دختر پشت سرت بودن و مرتب از تو حرف می­زدند. شلوار و پیراهن شیک که پوشیده بودی و از ساک ورزشی هم که دستت بود، کاملاً مشخص بود ورزشکاری.»

ابراهیم با شنیدن این حرف­ها یک لحظه جا خورد. انگار توقع چنین حرفی را نداشت و خیلی توی فکر رفت.
ابراهیم از آن روز به بعد پیراهن بلند و شلوار گشاد می­پوشید و هیچ­وقت هم ساک ورزشی همراه نمی­آورد و لباس­هایش را داخل کیسه پلاستیکی می­ریخت. هر چند خیلی از بچه­ها می­گفتند: «بابا تو دیگه چه­جور آدمی هستی؟! ما باشگاه می­آییم تا هیکل ورزشکاری پیدا کنیم و... ، تو با این هیکل روی فرم این چه لباس­هایی است که می­پوشی؟» ابراهیم هم به حرف‌های آن‌ها اهمیتی نمی­داد و به دوستانش توصیه می­کرد: «اگر ورزش را برای خدا انجام بدهید، عبادت است و اما اگر به هر نیت دیگری باشید، ضرر خواهید کرد.»

سلام بر ابراهیم