دعوای الکی

چهار تن با هم همراه بودند یکی ترک و یکی تازی، یک فارس و یکی رومی. به شهری  رسیدند. یکی از راه دلسوزی به آنان یک درهم پول داد که غریب بودند.
فارسی زبان: «با این پول انگور بخریم.»
 تازی گوی (عرب زبان): «عنب بخریم.»
 ترک زبان: «اُزُم بخریم.»
  رومی زبان: «استافیل باید بخریم.»
 ستیز و جنگ و نزاع در میانشان درگرفت تا جایی که به هم مشت می­زدند. حکیمی آنجا رسید و به سخنان آنان گوش داد. او که چهار زبان را می­دانست فهمید همه یک چیز می­خواهند ولی به زبان خود می­گویند. پول آنان را گرفت و رفت برای آنان انگور خرید هر چهار نفر مطلوب خود را دیدند و خوشحال شدند و دعوا پایان یافت. این است کار حکیمان الهی و اولیای خدا.

برگرفته از مثنوی معنوی