می‌خواهد درس بخواند، می‌خواهد رشد کند، می‌خواهد توبه کند، می‌خواهد به خدا نزدیک شود... اما همه این‌ها در حد خواستن است و هیچ تلاشی نمی‌کند! اگر «عزم» و «اراده»اش جدی بود، همه چیز را فدای این خواستن‌ها می‌کرد...
***
بهترین جایی که فکرش را بکنی، خدا در اختیار حضرت آدم (علیه‌السلام) و همسرش حضرت حوا (سلام‌الله‌علیها) قرار داد. البته این بهشت قیامت نبود، چون شیطان در آن راه نفوذ داشت! خدا هم هشدار لازم را داده بود که ای آدم، به این درخت نزدیک نشو و مواظب این شیطان باش که دشمن من و توست! اما چه فایده، ابلیس آن‌قدر وسوسه کرد که بالاخره کارگر افتاد. اما آدم...
وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْماً[1]
ما در او عزمى استوار در حفظ آن نیافتیم.
احترام حضرت آدم (علیه‌السلام) بر همه ما واجب است، اما باید از داستان این پیامبر برگزیده خدا درس عبرت بگیریم. اگر عزم‌مان را جزم نکنیم، خیلی عقب می‌افتیم!
نظرات (۰)