پررو نشو!

به خودش که نگاه می‌کند، می‌بیند اوضاعش خوب است. هم دنیایش آباد است و هم آخرتش. چون اهل نماز و روزه است؛ اما...

***

از کربلا برمی‌گشتیم. رفیقش گفت: بعد از یک هفته عبادت و زیارت نجف و کربلا و کاظمین و سامرا، حالا باید وارد فرودگاهی شویم که آدم‌هایش با تیپ‌های آن‌چنانی از شرق و غرب می‌آیند. واقعاً ما کجا و آن‌ها کجا!

حرفش بودار بود. گفتم: ظاهرش همین‌طور است. کربلا کجا و مثلاً ترکیه کجا؟ اما می‌دانی مشکل چیست؟ مشکل این است که می‌بینی لحظه آخر خدا اویی را که از ترکیه آمده است،‌ می‌بخشد، اما من و تو گیر هستیم. چه می‌دانی! شاید آن‌جا از شرایط گناه فرار کرده ولی ما در کربلا مرتکب حرامی شده باشیم. برای همین است که قرآن می‌فرماید:

فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقی‏[1]

پس خودتان را پاک مشمارید. او به [حال] کسی که پرهیزگاری نموده، داناتر است.

راستی، ما که ماه رمضان را روزه می‌گیریم، نکند که خودمان را پاک بشماریم!