خاطرجمعی هم عالمی دارد. این‌که پیشِ خودمان بگوییم کارهای‌مان درست است و خدا آن‌ها را پذیرفته. اگر نپذیرفته باشد، چه؟
***
مالک‌بن‌انس هم‌سفرِ امام‌صادق (سلام‌اللّه‌علیه) در سفرِ حج بود. در میقات، لباسِ احرام پوشیدند. جمعیت شروع به تلبیه (یعنی ذکر لبیک اللهم لبیک) کرد. مالک دید امام منقلب‌اند؛ تا می‌خواهند تلبیه بگویند رنگ‌شان می‌پرد و تعادل‌شان را از دست می‌دهند. هرلحظه ممکن بود به زمین بیفتند. مالک گفت: «یابن‌رسول‌الله! چاره‌ای نیست، هرطور هست، این ذکر را بگویید!» حضرت در همان حالِ آسمانی فرمودند: «پسرِ ابی‌عامر! با چه جسارتی لبیک بگویم؟ لبیک یعنی خدایا آن‌چه را دستورم می‌دهی، به‌سرعت اجابت می‌کنم و یک‌سره آماده به خدمتم. با چه اطمینانی با خدایم این‌طور گستاخی کنم و خود را بندۀ آماده‌به‌خدمت معرفی کنم؟ اگر پاسخم دهد لالبیک، آن‌وقت چه کنم؟» این است که قرآن می‌گوید زیاد هم خاطرجمع نباشید؛ آن‌گونه که در شأنِ خداست، از او پروا کنید:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ[1]
ای کسانى که ایمان آوردهاید، از خدا آن‌گونه که شایستۀ پرواى اوست، پروا کنید!
نظرات (۰)