اعمال ما که چیز دندان‌گیری نیست. چاره‌ای نداریم جز این که کسی واسطه‌گری کند. ولی...
***
ام‌حمیده ابوبصیر را که دید، سخت به گریه افتاد. ابوبصیر خودش هم نتوانست درست‌حسابی تسلیت بگوید و بغضش ترکید. کمی که آرام شدند، همسر امام صادق سلام‌الله‌علیه، گفت: «تو در لحظۀ احتضار امام نبودی، اتفاق عجیبی افتاد.»
-چه اتفاقی؟
-زهر حضرت را از هوش برده بود. پلک‌هایش به‌سختی باز می‌شد. ناگهان چشمانش را گشود و دستور داد همین الان همۀ بستگان و خویشاوندان را جمع کنیم. ما هم گرچه تعجب کردیم، به‌سرعت همه را جمع کردیم. تقریباً همه بر بالین ایشان حاضر بودند. منتظر بودیم که امام چه کار مهمی با ما دارند که در این حال جمع‌مان کرده. امام صادق نگاهی به جمعیت کردند و فرمودند:
لا یَنالُ شَفاعَتَنا مَن استَخَفَّ بِالصَّلاةِ[1]
هرکس نماز را سبک بشمارد، به شفاعت ما دست نخواهد یافت.
نظرات (۰)